SATIŞ GRAFİĞİNİ ARTIRMAK İÇİN HEDEF BELİRLE!

SURETLER

Bundan 9 yıl kadar önce bir film izlemiştim. Başrollerini Bruce Wills’in oynadığı 2009 yapımı ve yönetmenliğini Jonathan Mostow yaptığı bilim kurgun filmi olan “SURETLER”.

Kısaca konusunu unutmuş olanlar için hatırlatayım. İnsana benzeyen muhteşem fiziklere ve dış görünüme ait robotlar sizin belleğinize evden bağlanarak dışarıda sizin adınıza bir hayat yaşıyor ve içerideki kimliğinizden bambaşka bir siz olarak hayatınızı dış dünyada devam ettiriyor. Sanal gözlüklerle robotlara asosiye bağ kurarak sanki siz”miş” gibi hayat yaşıyorsunuz. Hem de istediğiniz bedende. Bir erkekken harika fizikte bir kadın, 40 yaşında 100 kilo bir kadınken 55 kg harika seksi görünümlü bir kadın olarak erkeklerin aklını başından alabiliyorsunuz. Dışarıda kimse gerçek değil. Bir kısım aktivistlerde bu robotların insan ırkına zarar verdiğini düşünüyor. Bilim kurgu filmlerini hep dehşet verici bulmuşumdur. Kimi zaman abartılı gelen bu kurguların gün geçtikçe hayatımıza yer etmiş olması ise ayrı bir mevzu, bunu konunun uzmanlarına bırakıyorum.

Son zamanlarda sosyal medya hayatlarını incelerken bu filmi oldukça anmaya başladım. Kendi dışında her şeymiş gibi görünmeye çalışanların suretleriyle dolu ortalık. Ama acı olanı gerçek hayatta da durum bundan daha farklı değil.

Dayatılmış bir kalıbın içinde başkalarının algı sistemine göre kendini şekillendirmeye çalışmak, bu sanal robotları uzaktan yöneten korkaklardan başka kimse yapmıyor bizi. Dudaklarını aynı dolgunlukta botokslanmış, aynı saç efekti ve makyaj vurgusuyla kendimiz olmaktan bambaşka bir şey olmaya başladık. Dayatılan güzellik anlayışı, sığmaya çalıştığımız beden aralıkları her gün biraz daha psikolojimizi alt üst eder oldu. Sokakta yürüyen yüz kişiye sorsak doksanı kendinden memnun değil. Herkes aynı şeyi yapmak ve herkes en iyi olmak zorundaymış gibi. İnsan olmaktan, insan olmanın kusurlarından uzakta sanal robotların arkasına sığınmış zombileriz artık...  Güzel olmak veya yakışıklı olmak için harcanılan para yapılan estetik operasyonlar öyle bir sektör haline geldi ki. Hele hele kilo vermek için kullanılan yöntemler, bunlara harcanan paralar. Başlayıp ve asla devam ettirilmeyen diyetler. Daha önce yaptığım kilonun zihinsel nedenleri üzerine olan seminerlerimde insanların neden bu kadar kendiyle sorunlu hale getirildiklerini ve bu mutsuz beden sahiplerinin nasıl önce zihinsel olarak düzelmesi gerektiğini bolca anlattım. Halende her fırsatta bahsediyorum ama mesele sadece dış görünüşte değil. Kendine yabancılaşmış olmak asıl tuhaftı. İçindeki tüm seslere kulak tıkayarak bilinen yolları yürümeye çalışmak, yeteneğini özündeki biricikliği terk edip ego savaşlarının tam ortasına konuşlandırılmış plaza hayatlarına mahkûm ediyoruz kendimizi. Kendi acımıza bile yabancılaştık. Kim diyor her zaman güçlü olmak zorundasın. Kim diyor şimdi şu an anda olmalısın. Bir dolu kişisel gelişim zırvalığıyla hayatın tüm gerçekliğinden acısından olmazından kaçmaya çalışarak çözümden çok daha fazla uzaklaştırıyoruz kendimizi. Tek başınalığın tadını unutalı çok oldu. Sosyal medya sağ olsun. Bakmaktan, görmekten, yaşamaktan çok göstermeye beğeni almaya göz önünde olmaya odaklandık. Popülaritemiz, kim olduğumuz, ne emek harcadığımız beğenilere endeksli halde… Artık bunlarla ilgili bir dolu psikolojik rahatsızlık ve kaygı bozuklukları türedi.

Mevlana der ki, aynada gördüğün suret senden bir parça değil yansımadır. Hakikat aynasında söyle senden ne vardır? Biraz durma zamanı gelmedi mi? Hakikat aynasıyla yüzleşmek!. Olduğumuz kadarını kabul etmek ve olabileceğimizin daha iyisi olmak için haritamızı genişletmek. Olduğun bedeni sevmek ve başkaları beğensin diye değil sağlıklı tutabilmek için çabalamak ve standart dışında bedenini,varlığını ortaya koyma zamanı gelmedi mi?

Murat Menteş’in de dediği gibi; Herkesin üç kişiliği vardır; Ortaya çıkardığı , sahip olduğu, sahip olduğunu sandığı...

Hakikat aynanızda sahip olduğunuzu bulmanız ve Suretlerden kurtulmanız dileğiyle.

Tuba ULU
Koç/Eğitmen

40'a 1Kala...

40’ a 1 Kala…

Nedense kırk yaşın özel bir anlamı varmış hayat bitecekte yenisi başlayacakmış gibi geliyor…(Yoksa gerçekten öyle mi, hala emin değilim. Bilen varsa söylesin sonra bozuşmayalım) Her 10 yılda bir gelen bir tutuşmuşluk, bir telaş hali… Be hey gafil! Sanki 39 yıla sığdırdın her şeyi de 1 kala hepsini bitireceksin. Öyle şuursuz bir acelecilik var üzerimde… Dur durak bilmeyen o son trene yetişme telaşı…  

Ah benim akılsız başım ah benim yarım kalmış hissine kapılmış ömrüm… Ahh gidenler ve kalanlar ahh!!!  Ah o olamayanlar ve oldurmaya çalıştıklarım… Yaptıklarım ve yapamadıklarım; bir baktım ki hepimiz aynı trende yolculuktayız… Ve yolculukta olacağız… Birinden inip birine binmek yokmuş… Yetişeceğim başka trende… Bu yaşa veya başka yaşlara da bu trende “Merhaba!” diyeceklerim ve ya “Elveda”diyeceklerim varmış…

O zaman bu  acelen nereye sahi?... Neyi ıskalamaktan korkuyorsun bu denli?...Hayatın belirli bir standardı mı olmalı yoksa? Kim biçti sana bu kaftanı?Kimin hayatının kopyası!... Ya yapmazsan olmazsa diye ayıplanma korkun cabası!... Çok iyi bir şirkette iyi bir pozisyonda olmak!Veya kendi şirketinde CEO olmak!.. Herkesin gıpta edeceği bir sevgilin ya da eşin olması! Çok sevimli akıllı çocuklar! Sorunsuz Mükemmel sosyal medya saçmalamaları! İyi bir araba, son model bir villa!... Bankada yüklü bir para!... Muhteşem bir fizik! Şekilli havalı saçlar… Masanda Mac marka kozmetikler, kolunda Armani çantan!... Bu mu yetişmek istediğin hayat! Yoksa hep başarı, hep mutluluk, hep takdir hep şaşa, hep sevgi mi? Kimse tavuğuna kış demeyecek değil mi?

Bunlara yetişmek pek mümkün değil bilesin! Yetişmek için yaşadığın hayatta hayat değil kendine gelmelisin!..

Dur şimdi bir soluklan bakalım! Nereye varacağını bildiğin bir yolculukta mısın? Her yaşta her yeni yılda telaşlandığım konuda budur belki ; “Nereye Gidiyorum” … İnsan evladının içinden çıkamadığı varoluş sorusu; Nereden geldim ve nereye gidiyorum? Dünyaya geliyoruz üç beş gram ağırlıkla sonra 0.1 ton ağırlıkla gidiyoruz… Dünyanın ağırlığıysa ne artıyor ne eksiliyor…  Dünyada bir ağırlımız olsun diye debelenip dururken dünyayı mekan sayanların hayatlarıyla kesişmekse imtihanımız oluyor…

Nerden geldiğimi bilmem ama bundan sonraki yıllar nereye gitmek istediğime emin olarak yazıyorum bu yazıyı. Büyüyorum her yıl zira! Arkada kalanların muhasebesi yapmak olmayanı olmadığıyla bırakıp yoluna bakmak en çok bu büyütüyor insanı… Depresyon geçmişin olmayanlarını sever… Kaygıysa geleceğin olmayacağını sandıklarını… Ne var o son işte istediğini yakalayamadıysan ya da bu kez de olmadıysa kime ne! Ya da korkuyorsan atacağın adımdan cesaretin eskisi kadar deli değilse kime ne!.. Çok doğrucuymuşum, çok duygusalmışım, çok içselleştiriyormuşum kime ne! Hata ediyormuşum, üzülüyormuşum, ağlıyormuşum, gülüyormuşum kime ne!.. Bu yol benim yolum kimsenin bana biçtiği kaftanı giymediğim, giymeyeceğim yol bu… Benim yolum… Özgün olup hata yapacağım hatalarımla yaş alacağım, yaşlanacağım…

Hayatta her şey insana dair acısı, üzüntüsü… Bunları yaşarken sürecin geçmesi için kendine zaman tanımak, eyleme geçmek için güç toplamak ve yeniden başlamak için planlarını yapmak, seçeneklerini hazırlamak, hayatı en verimli şekliyle yaşamanı sağlayacak… Birde en önemlisi her şeyden önce“İnsan” olduğunu hatırlamak…

Bir hocam anlatmıştı, yeniden başlamak için güce ihtiyaç var dediğimde. Yazımın sonunda sizinle paylaşayım bu güzel anekdotu…

Atatürk Dolmabahçe sarayında istirahat ederken bir anda bacaklarının deli gibi kaşındığını fark eder. Yaveri sarayı kırmızı karıncaların bastığını ve o yüzden kaşınmış olabileceğini söyler. Paşada; “Peki şimdi ne yapıyoruz” der. Yaveri Adaya gitmesini ve o süreçte sarayın ilaçlanacağını söyler. Paşa’da adada ki köşke geçer ama yerinde durmaz yaverini korumaları ekip sık sık yürüyüşler yapar ve çok yakın bir arkadaşı olan tabiplerden birini ziyaret eder ve onunla sohbet eder. O sırada bacakları yine durmadan kaşınmaya devam eder. Tabip olan arkadaşına gösterir arkadaşı uzun uzun inceler ;”Paşam siroz olmuşsunuz” der. Paşada yüzüne bakar , “ Peki şimdi ne yapıyoruz” der.

Hayatının kalanında nereye ulaşmak istediğini anlarsan, hayatının kalanının bir an önce başlamasını istersin… Haliyle vizyon ve gelecek dizaynın hazır olursa önüne ne engel çıkarsa çıksın başka bir yolla devam edersin… “ Neden bu benim başıma geldi” diye hayıflanmak yerine “Peki şimdi ne yapıyoruz” dersin…

Peki o zaman şimdi ne yapıyoruz!....

Hoş geldin yeni yaşım…

Sevgilerimle….

Not: Bu şarkıda benim size doğum günü armağanım

https://www.youtube.com/watch?v=lRMgvLF0YWs

Tuba Aydoğan

Eğitmen/NLP Koçu

SENİ YENDİM İSTANBUL

 

 

Aldığım eğitimlerin birinde eğitmen; “Her duygu öğrenildiği yaşta kalır, update edilmeli” demişti. Bende çok biliyorum ya ; Ne olacak benim bu İstanbul sevdam kesin çocukluğuma inmeliyim ancak bu özlem öyle geçer deyip plan yapmaya koyuldum… Uzun zamandır tasarladığım bu zaman yolculuğunu ancak geçen hafta içi bir eğitim vesilesi ile yapabildim…

Not;Hayatta hiç bir şey tesadüf değil biri hayatına katılacaksa katılacaktır…

Mavi hap mı kırmızı hap mı seçtiğin senindir…

Niyetim eğitim sonrası o yorgunluğu uzatmadan taksiye binmek,  “Taksi buradan mı geçiyor” dedim durakta bekleyen güzel etekli bayana.” Nereye gideceksiniz” deyince, “ Üftade’nin öğrencisi Aziz Mahmut Hüdayi’ye “dedim. “Bilir misiniz?” “Ben Üsküdar'lıyım bilmem mi hiç, orada ineceğim, hadi birlikte gidelim…”

Durduk yola, uyduk imama… Sohbet hoş başladık anlatmaya. Mühendismiş şehir yapısını 10 dakika da analiz edip sayısal verileri belirledik… Girdi ve çıktı dengesini kurup sorunu hallettik…  Aaa bir baktık gelmişiz. Güzel gülüyordu temiz ve sevimli… Kâkülleri düzgün fları griydi…

İlk hedefim 12 yaşında vardığım Aziz Mahmut Hüdayı Türbesi oldu. Gecenin bir yarısı inmemden miydi, çocukluğun verdiği etkiden mi bilemem, o zaman büyülü ve gizemli gelmişti… Belediye almış işletmesini! Zira kapitalist sisteme ruhunu teslim etmediğimiz bir türbelerimiz, dualarımız kalmıştı… Amannnn cehennemin irin ve kan ırmaklarına açılmış kapıdan yayılan bir koku… Kesim hane yapılmış!!!… Allahım burası gül kokuyordu yanlış mı hatırladım derken, az ileri varayım belki huzur oradadır diye tırmandım, sağa doğru süzülüp içeri vardım. Divana durduk, selam verdik,  “Edep Ya HUU” dedik…  İki dua okuyup ruhumuzu rahatlasın dedik, bir baktık sosyal medya da durum güncellemeleri dönüyor…

 Dua ediyordu…

Türbeyle mutlu selfiler eşliğinde ziyaretimizi kısa keserken ruhsallık ve huzurun bile kaç beğeni alacağı sarhoşluğuyla hem hal olmaya gelmiş insancıkları orada bırakarak ilerledim…

Haydarpaşa garını oldu bitti çok severim. Hayal dünyamın engin manyaklığında kaç sevgiliyi ayırıp, kaçını birleştirdim…  Arkada bir fon acıklı ama ciğerini sökecek cinsten, (linkte koydum dinlersiniz J ) (https://www.youtube.com/watch?v=RJHw3pfQ12E9 ) siyah beyaz fonda, derin hüzüne ve kedere garg ettim kendimi…  Selimiye’den Kadıköy’e inerken muhteşem bir panoromik manzara vardır… İnerken bir delikanlı takıldı gözüme duruyor ara ara, sırtını dayıyor bir duvara az nefes alıyor, ilerliyor sonra… Görüş açımdan kaybediyor sonra buluyorum… Önümden hızla koşup bir duvar dibine zor attı kendini ve midesi neyi almadıysa dışarıya çıkarıverdi. Demek çok ağırdı (yedikleri) … Kimse görmüyor sokak ortasında bayıldı bayılacak. Yanına yaklaştım; “Genç neyin var yardım edeyim mi, suyun yemin var mı?” “Yok abla sağol” dedi… Çantamı hazırlarken bu peçetelerde ne işe yaracak ki dediğim yumağı avucuna uzattım, sonra kulağımda davulun çılgın sesiyle aşağı doğru topukladım… Gara bir selam çakıp uzaktan baktım… Örtmüşler üstünü tüm yaşananlar saklanmış… Ne vedalar ne kavuşmalar ne fonda müzik kalmış…

Kadıköy’ün mekanikleşmiş vapur hattına doğru ilerlerken içimden bir ses çığlık attı; “ Allah’ım buralarda bir deniz olmalıydı çok uzağa gitmiş olamaz” derken, otobüslerin boğuk dumanından çıkıp işte orada sislerin ardında deyip kavuştuk Eminönü-Karaköy Hattına… Varacaktım  az sonra Galata’ya… Gözümde yavaş yavaş uzaklaşan Kadıköy’e veda edip seyre durdum… Hahhh geldi işte edepsizler cıyak cıyak sesleriyle… Neden bunlar hep simit yiyip kilo almıyor hani 1 simit dört dilim ekmeğe bedeldi, illa kuş mu olmak lazımdı diye aklımı deli sorularla eğlendirirken, işte o manzara!… Şımarıklıkları çığlıklarına yansımış deli bir martı sürüsü havada cilveleşip vapuru takip ediyor kırk takla atıyordu… Arka fon muhteşem…

 Karaköy’ ulaştım. Arka sokaklardan Galata’ya tırmanacaktım… Merdivenlerin üst basamaklarına doğru tırmanırken aklımda kişisel gelişimci gözlüklü haminne;  “Bak kızım gördün mü kondisyon şart! Tırmanacaksan hazırlıklı olacaksın. Arada birde soluklanacaksın ama durmayacaksın, ha gayret!!!”  “Ulan yettin be! Bir bırakta sokağın, merdiven tadına varalım.” deyip odasının kapısını kapattım…  Bu defada öbür odadan Öğretmen Hanım çıktı… “Evladım çocuklara bu hikâyeyi anlatmış mıydın? Hazerfen Galata’ya tırmanırken uçabilir misin diyenlere, Uçar mıyım bilmem ama bu merdivenleri yürüyerek inmeye niyetim yok demişti hatırladın mı?”  “Hiç aklımdan çıkmıyor ki ama bugün teneffüsteyim.” deyip onunda odasını kapattım…  Tam onlar sustu diye mutlu mesut ilerlerken küçük bir kız Arnavut sokaklarda yürüyor, tutmuş babasının ellerinden… Ayağında beyaz pabuçları, sarı pantolonu, beyaz gömleğiyle gülümsüyor… Yabancı değil gibi. Az ilerledim Kocaman bir kahkaha attım. “ Heyyy küçük kız dur buldum seni.”  Bir gülümseme bıraktı yüzüme sonra ilerledi… Takip edecektim. Nasıl mutlu ilerliyor, ne buluyordu burada bu sokakta anlamadım. Renkli duvar yazıları mı acaba, yoksa küçük dükkânlardaki inci boncuk mu gözünü aldı… Yukarı doğru kafamı kaldırdım tüm ihtişamıyla Galata karşımdaydı… Ben gene hayallerde cirit atarken kızı gözden kaybettim, eh yorulmuşken de bir nefes alımı bir kahve tadımı dinlendim…  Konuşmam lazımdı kızla, hızlı hareket etmeliydim o yüzden…  Hatırladım buradan sonra bir park macerası vardı… Ben de Gülhane’ye doğru rotayı hazırladım.

Eminönü, Yenikapı… Hayyy bin kunduz eeee burada kuşlar vardı onlara yem atıyorduk yaaa, mısır çarşından kokan baharatlar eşliğinde kendimizden geçiyorduk yaaa… Yenileniyormuş Yeni Kapı!!! Başka bir düş kırıklığıyla… Sirkeci ve Gülhane’deyim. İlerledim… Yeşilin kırk tonunda kendimden geçmek istedim, sarı bir renk gözüme ilişti, işte ordaydı… Eline bir mısır almış hoplaya zıplaya geziniyor… Koştum nefes nefese kalana kadar…

Tuttum kolundan ; “Seninle konuşmalıyız! Bir anlaşma yapmalıyız!”

Bana bak küçük kız sen artık büyüdün ve 7 yaşında değilsin artık bu şehirde bildiğin şehir değil! Simit, şeker,mısır kokmuyor…  Beni çağırıp durmayı bırak bir sürü işim gücüm var… Ha ağladı ha ağlayacak… “Ama ben seni korumak istemiştim…”deyiverdi…  “Neden korumak istedin ki?” dedim, azcık daha sert çıkışarak. “Yaşlılıktan” dedi… Bu kez ben ağlamaklı bir sesle; ”Yaaaa!” dedim… Sonra diz çöküp sarıldım…

Küçük kız bak şimdi seninle bir anlaşma yapalım ben yaşlanmaktan korkmuyorum artık, sende büyümekten korkmamalısın… Söz yine seni babanla parka göndereceğim… Pamuk şekeri alıp, dönme dolaba bindireceğim… Lakin bunu artık sık sık istemeyi bırakmalısın… Çünkü bu şehir rüyalarında ki masal şehri değil artık… Peki dedi, söz veriyorum büyümekten korkmayacağım, ve seni rahat bırakacağım…

Ağlaştık…

Vedalaştık…

Onu babasının kollarında harika bir manzarayla Gülhane’de bıraktım… Vapura binip uzaklaştım…

Tuba Aydoğan

MERHABA 38 YAŞIM...

Merhaba 38 Yaşım…

Yaşamaya geldim, sevginin görkeminde ve güzelin ışıltısında; onlar ki Tanrı’nın yansımalarıdır….

Buradayım, yaşıyorum ve yaşam alanından sürgün edilemem, çünkü sözüm canlıdır ve ben ölünceye kadar yaşatacaktır…

Merhaba 38 Yaşım…

Hayallerimin peşinden gittim gene bu yıl en çok… Kimini şeytan aldı götürdü, kimi dağa kaçtı kimi suya battı kimi büyüyüp koca ağaçta meyveye durdu…  Halada umudum var senden…  Yinede birkaç tavsiye istersen diye yazıyorum yoksa büyüyüp “ KOCA KADIN” oldun farkındayım… Bunları sana söylemeden de yaparsın yoksa biliyorum… Ben sadece biraz kolaylık olsun istiyorum sana!!!

Bu yıl çok çalışmanı bekliyorum mesela; hayaller için ekstra güç kazanmalısın buna ihtiyacın olacak zira. Etrafındaki kötü enerjili insanlardan kurtulmasın bu sana fazladan güç kazandırıyor… Sevmediğin işi yapma, sevmediğin yerde de olma, sevmediğin hiç bir şeyi zorla yapma bu seni hasta ediyor… İçini karartıyor, kalbini katılaştırıyor, bütün kelamını, yaratıcılığını katlediyor… Ölüyorsun…  Sevdiğin işi ise delice bir tutkuyla yap… Terziysen diktiğin elbiseyi sevdiğin giyecek gibi, aşçıysan âşık olduğun insan yiyecek gibi ve konuşurken seni dinleyen “o” gibi coşkuyla konuşacaksın…  Bu seni canlandırıyor… Hayat katıyor, mutlu ediyor…

Bu yılda pes etmek istediğin zamanlar olacak ama bunu unutmamalısın! Seni buraya kadar getirende “VAZGEÇMEDİKLERİN”Dİ…  Yolu değiştirecek kadar esnek olmayı öğrenmelisin farklı yollar uzun olabilir ama en kısa yol her zaman doğru değildi.  Hangi yoldan gideceğini bilmemek seni yavaşlatıyor, o zaman içine yönel ve sana en yakın geleni seç… Hayat neyi seçmediğin değil neyi seçtiğindi.

Baş edemeyeceğinden büyük yükü sırtına alma! Taşıyacağından azını da bırakma! Çünkü bu seni yoruyor…

Mutlu olmak mı, haklı olmak mı? Hep haklı olmak için çabaladın, diklendin, inatlaştın… Bırak bu savaşı... En çokta kendinle… Kendinle gireceğin hiçbir savaş zaferle sonuçlanmıyor… Kendini idam etmediğin her yargılaman bilgeliktir... Sadece geçmişin düzelmeyeceğini bil! Ne diyordu Zaman “ geçmişi değiştiremezsin sadece ondan öğrenebilirsin”…  Öğrendiysen teşekkür et, veda et,  yolcu et… Yarım kalan her duygu, her iş, hayalet gibi peşini bırakmıyor…

Bazıları geldiler ve görevlerini tamamlayanlar gittiler… Kimse ceza, kimse de armağan değildi… Herkesin bir görevi vardı kimi iyiyi kimi kötüyü anlattı. Ve anlatmaya devam edecekler… Herkesi çok sevemezsin, herkese yardım edemezsin… Değiştiremeyeceğin şeyler için güç, değiştirebileceğin şeyler için cesaret ve ikisi arasındaki farkı anlayabilecek akıl bu ihtiyacın olan dua bunu her gün tekrar et!

Ve Aşk…

Var… Buna inanmalısın… Kimi zaman bir çocukta zuhur edebiliyor, kimi zaman bir annenin sevgisinde… Bazen sadece “BİZİM” dediğinde…

Bu yılda büyüdüm yine, asıl sorun büyümek değildi de büyürken unuttuklarımdı! Biraz hatırlatmak isterim sana…

Daha fazla gülümse, daha fazla dans et, daha fazla affet…

Ve Merhaba 38 yaşım…

Hiç pişman olma çünkü bu senin yolun… Olursan bu şarkı kulağında olsun hep hatırla…

Hayatı dolu dolu yaşadım 
Her yolu baştan sona dolaştım 
Ve dahası , çok daha fazlası, 
Hepsini keyfimce yaptım! 
Pişmanlık mı?var elbette biraz 
Ama sözü edilmeyecek kadar az 
Hep yapmam gerekeni yaptım 
ve hepsine istisna olarak baktım 
Evet , oldu bazı zamanlar 
Eminim hatırlayacaksınız 
Çiğneyebileceğimden fazlasını 
Umarsızca ısırmıştım 
Ama bütün bunların yanında 
Bir an bile şüphe duyduğumda 
Hemen yuttum o lokmayı 
Ve tükürüverdim dışarı 
Yüzleştim tümüyle 
Ve hep bastı ayaklarım yere 
Hepsini yaptım keyfimce 
Sevdim ,güldüm ,ağladım 
Kaybetmekten payımı fazlası ile aldım! 
Ve şimdi …yatışırken göz yaşlarım, 
Hepsini gülümseyerek hatırlarım! 
Düşündüm de bütün bu yaptıklarım… 
Utanç duymadan anlatılır mı? 
Utanç mı? 
Hayır , hayır , bu ben değilim! 
Ben hepsini keyfimce yapanım

Tuba Aydoğan
NLP Terapisti

Bizim Farkındalığımız: Hayallerimiz

Bizim Farkındalığımız: Hayallerimiz

Hayallerimiz olmasaydı, bize başka keyif veren ne olabilirdi ki bu hayatta? Her gece, başımızı yastığa koyduğumuzda düşüncelerimizi ne süsleyebilirdi kurduğumuz hayallerimizden başka? Ya da yeni güne başlamak için sebebimiz ne olabilirdi düşlerini kurduğumuz hedeflerimizden başka? Bana sorarsanız hayatı tatlandıran en güzel şeydir bir hedef uğruna yol almak. Bu yolda karşımıza çıkan fırsatları değerlendirmeyi bilmek ve merdivenin son basamağına ulaşmak için ilk basamaklardan geçmeyi kabul etmek gerekiyor her şeyden önce. Sonrası zaten su gibi akıp geçiyor hayatımızda.

Hadi biraz konuyu derinleştirelim ve hayatın bize sunduğu fırsatların bize ne gibi artıları ve eksileri olabilir onu inceleyelim. Hayatın bize bir garezi yok önce bunu kabul edelim. Her daim bize yeni bir yol açma uğruna karşımıza fırsatlar sunuyor. Bizim yapmamız gereken ise o fırsatları görüp, değerlendirmek. Ama aslında bu kadar basit görünen bu yol her zaman düzlüklerden oluşmuyor ne yazık ki. Karşımıza fırsatlar sunan hayat, gideceğimiz bu yolda bize bazı dönemeçler de ekliyor. Bu duruma geçtiğimiz hafta sonu, arkadaşımla izlediğim filmdeki başrolün hayatını örnek vermek istiyorum. Film New York’ta yaşayan ve henüz gazetecilikten yeni mezun olan genç başrolümüz Andrea’nın başarılı bir yazar olmak uğruna hiç hayallerinde olmayan bir işe girmesiyle başlıyor. Aslında başarılı bir yazar olmak isteyen Andrea, yoluna tesadüfen gördüğü ilan vesilesi ile bir dergide stajyer olarak çalışmakla başlıyor. Bu yolda onun virajı, yani sınavı ise çalışma ortamı ve patronu oluyor ki Andrea gitgide kişiliğinden ödün vermeye başladığının farkına varıyor. Kendinden ne denli feragat ettiğini anlaması onun için bir bitiş noktası yaratıyor bir bakıma. Ve yazar olma hayalinden vazgeçmeden sadece ona giden yolunu değiştiriyor Andrea. Peki ya hiç farkında olmasaydı? Kendinden ödün vermeye devam edip bambaşka bir kişiliğe dönüşseydi? Acaba o büründüğü karakter de aynı hayali isteyecek miydi ileride?

Ama gelgelelim bu kadar zorluğun bize olan artısı da farkındalığımız ve ondan çıkardığımız derslerle kişiliğimizi geliştirmemiz oluyor. Mesela çok yakın bir örnek olarak kendi hayatımdan bahsedeyim size. Bilkent Üniversitesi’nde iç mimarlık okuyabilmek uğruna üniversite sınavlarına 2. yıl tekrar hazırlandım. Çünkü bu okulda okuyabilmemin tek şartı burs kazanmamdı. Ve 1 sene sonra hayaline giden yolda birinci basamağı atlamıştı Büşra.

Peki ya sonra okulun İngilizce hazırlık programında 3 yıl okumasına ne dersiniz? Benim için gerçekten zorlu bir yolculuk olmuştu çünkü hazırlık atlama sınavından 3 kez ardı ardına kalmam psikolojik açıdan beni bir hayli yıpratırken bir yandan da en ufak bir zorlukta darmadağın olan, insanların aksi sözlerini, davranışlarını kendini yıpratırcasına dert edinen beni bambaşka bir bakış açısına sürüklemişti. Çünkü 3. hazırlık yılımda hayat, yoluma terapistim Tuba ablayı çıkarmıştı. Yani bu durumu şöyle özetlemek gerekirse, hayatın bana sunduğu fırsat üniversite sınavlarına bir kez daha hazırlanabiliyor olmam, virajım hazırlık sınavında kalmam ve beni bu virajdan sağ salim çıkaran da Tuba ablam olmuştu. Ve hayalimin ikinci basamağını da, tüm zorluklarına rağmen, o sınavı vererek atlamış oldum. Ne ilginç ki o zamanlarda şikâyet ettiğim birçok duruma şimdilerde iyi ki yaşamışım gözüyle bakıyorum.

Bu hayatta yaşadığımız ve karşılaştığımız hiçbir şeyin tesadüf olmadığına inanıyorum ben. Hepsinin bir sebebi var. Ve asıl önemlisi de bunları yaşarken ya da yaşadıktan sonra bize olan artılarının ve eksilerinin farkına varabiliyor olabilmek. Hayallerimize giden yol tek bir çıkmazdan geçmiyor. Bir ağacı tersten düşünelim. Burada hayalimiz ağacın kökü, hayallere giden yollarımız da ağacın dalları olsun. Biliyoruz ki birbirinden bağımsız birçok dal tek bir kökte birleşiyor. Ve ağacın kökü ne kadar sağlamsa o dallar da o kadar uzun süre ayakta kalıyor. Sen sen ol hayaline sıkı sıkı sarıl, bil ki her ne dalda olursan ol birleşeceğin nokta hep aynı kalacak.

Büşra Koç

Bilkent İç Mimarlık Öğrencisi

DIŞARIDA OLMAK İÇERİDE OLMADIĞIN ANLAMINDA DEĞİLDİR...( ROOM Filmi)

Uzun zamandır izlediğim bir filmden bu kadar etkilediğimi hatırlamıyorum. Nedeni üzerinde tüm gün kafa yorup gece uzun  uzun kendimi hangi karakterle özdeşleştirdiğimi aradım. Neydi almam gereken mesaj ve belki anlatmam gereken.? İşte buradayım heybemdekileri anlatmak adına…

Room (Gizli Dünya)  Lenny Abrahamson Yönettiği ve senaryosunu gene aynı ismi taşıyan kitaptan uyarladığı 2015  Kanada-İrlanda ortak yapımı bir dram filmi.  Filmde Brie Larson ve Jacob Tremblay başolde…  Film çok fazla gösterimde kalmamış ve 4 dalda oscara aday gösterilmiş. Dirilişi izlemeden önce izlemiş olsaydım benim için 2015 ve 16’nın oscarlık filmi olarak zihnime kazınacaktı.

Konusuna gelince; 24 yaşındaki Joy (Brie Larson), 7 yıl önce Old Nick (Sean Bridgers) dediği bir adam tarafından kaçırılmış ve o günden bu yana evinin arkasındaki küçücük bir kulübede Jack ile tutsak olarak yaşamaktadır. Old Nick'in devamlı tecavüzlerine maruz kalan Joy, bu 7 yılın son 5'ini, Nick tecavüzleri sonucu doğan oğlu Jack (Jacob Tremblay) ile geçirmiştir.

Filmden çıkarılan derslere gelince;

1-EN BÜYÜK HAPİSENE KENDİ ZİHNİNDİR

 Jack ve Joy filmde bir odada yaşar ve bu oda onların gerçekliği olmuştur. Jack’in dışardaki dünyadan hiç haberi yoktur çünkü ona öğretilen tüm gerçeklik o odadır… Odadaki masa, sandalye, dolabı ve lavabosu…  Odanın sınırları içinde sonsuz bir dünya kurmuştur… Hatta filmin bir karesinde o küçük odayı tarif ederken şöyle der; “ Her yöne doğru sonsuza kadar gidiyordu”… Annesinin ona inandırdığı dünyanın içinde  “Kapılar ve kapılar var başka içeriler ve başka dışarılar” oluşturmuştu…

 Hayatımızda kapılardan ve  kapılardan, içerilerden ve dışarılardan ibaret değil mi? Her inanç veya seçim yeni bir kapı ve yeni bir içeri oluşturuyor… Kimi inanç bizi o kapının ardına izole olmuş bir hayata hapsederken dışarda olan bitenden bir haber yaşıyoruz… Kimi ise yepyeni ufuklar açabiliyor.

Ne diyordu Morpheus, Neo’ya: “Bu senin son şansın. Artık geri dönüş yok. Mavi hapı alırsan hikâye sona erer. Yatağında uyanırsın ve inanmak istediğin her neyse ona inanırsın. Kırmızı hapı alırsan harikalar diyarı’nda kalırsın. Ben de ‘tavşan deliği’nin gittiği yerleri gösteririm… Unutma, sana vaat ettiğim tek şey gerçek, daha fazlası değil…”

Bu soruyu hep sormuşumdur kendime ya odanın içinde olduğumu fark edemezsem? Ya hiç uykuda olduğumu bilmezsem?... Uyanma ve odanın dışına çıkabilmek için ihtiyacımız olan nedir acaba? Joy’yu bu dünyadan uyandıran ve odanın dışına çıkmak için harekete geçiren şey tehdit algısıydı… Korkuların, yapamayacağına olan inancın bunlar senin cehennemin ve hapishanen oluyor zamanla… Peki senin dışarı çıkman için ne olması gerekiyor hayatında?

2-BÜTÜN GÜÇ DAMARLARINDAKİ ASİL KANDA MEVCUTTUR….

Joy kalıplar kurallar ve ona verilen sınırlarla çizdiği hayatından artık özgürleşmek ve dışarı çıkmak istiyordu. Yıllarca yaşadığı durum onu güçsüzleştirip umutsuzlaştırsa da bir yerlerde kalan bir gücü vardı. Fakat bu sınırlara kendi çocuğunu o kadar inandırmıştı ki Jack kesinlikle yeni bir dünya olduğuna inanmıyordu. Ona göre  o kapının dışı uzaydı… Joy oluşturduğu bütün kavramları jack’in sorgulamasını sağlayarak ancak ikna etmişti. Ve sorgulama değişimi getirmişti.  İçerdeysen kimse sesini duymuyordu… Kendin bile zamanla kendi sesine yabancılaşıyorsun… Ancak sorgulamak değişimi giden ilk adımı atmanı sağlıyor… Dışarı çıkmak ve sesini duyurmak için bir güce ihtiyacın var… Joy  kendine olan inancını sesini duyurmak için kullanıyor. Ve aslında unuttuğu bir güçtü bu… Peki sen sınırların ötesine geçmek için hangi güce sahipsin içinde… Ne var seni o hapishaneden çıkaracak? En büyük sır ise şu; ihtiyacın olan potansiyel sende mevcut. Dışarı çıkmaya niyet etmen onu bulman için sana bir işaret olacak…

3-DEĞİŞİM SANCILIDIR...

Filmde Jack’in uzayı gösterdiğini sandığı bir “Tepe Pencere” var odada. Oradan ışık alıyorlar veya gündüz gece olduğunu fark edebiliyorlar… O tepe pencereden alınan ışık olmasa 7 yıl boyunca aynı mahkûmiyeti yaşamazlardı büyük olasılıkla…  Hayatımızda oluştuğumuz sınırlar ve duvarlar içinde bahanelerimizle küçük pencereler oluşturuyoruz kendimize.

Joy ve Jack’te filmde yeni dünyaya adapte olmaya çalışırken hayli zor zamanlar yaşarlar, adapte olamazlar… Hatta Jack sınırın dışına çıktığı ilk anda odaya geri dönmek ister. Biz de rahatlık alanında çıktığımız anda ona geri dönmek için tekrar bahanelere “Tepe Pencereler” ihtiyaç duyarız…

Daha doyumlu ve mutlu yaşamak için değiştirmen gereken davranışlar olduğunu bilirsin ama bir türlü hayata geçiremezsin… Çünkü değişim sancılı bir süreçtir… Alışıla gelmiş bütün sınırlarını arkada bırakıp yeni bir yola koyulmak, üstelik bu şimdiye kadar senin güvenli diye bildiğin alandan daha çok bilinmezle dolu olana doğru yolculuğa çıkmak , ürkütücü gelebilir. Alice tavşan deliğinden geçerken başına gelecekleri bilmiyordu ve nitekim bir sürü olayla, zorlukla karşılaştı. Sonuç hakikate ulaşmıştı… Tırtılın kelebeğe dönüşü, annenin yavrusuna dünyaya getirdiği yeni bir doğumun gerçekleştiği her an zorludur. Kendinden yeni bir sen inşa edersin… Peki sen değişim sancısını göze alabiliyor musun? Bütün o sığındığın tepe pencerelerin ışıkları sönmeden, tamamen karanlığa gömülmeden sınırlarının dışına çıkmaya niyetli misin?

4-KAPI AÇIKSA GERÇEKTEN ODA OLMAZ…

Filmin ikinci yarısında müthiş bir paradoks var… “Dışarıda olmak içeride olmadığın anlamında değildir.” Yazının başında belirttiğim kapılar ve kapılar başka dışarılar ve başka içeriler vardı. Bir içerden özgürleşip yeni bir dışarıya mahkum olmak değildi özgürleşmek… Tamamen sınırları kaldırmaktı. Toplum kültür ve kural felsefesini bir kenara bırakmak gerekiyor bu satırlarda. Bahsettiğim kendi zihninde ne kadar özgürsün? Kurtulduğunu sandığın her kaos ve seni üzen her anıdan bir diğerine atlamak  pek bir moda bu günlerde… Hep beni bulurlar da cabası… 

Filmde de Joy odadan kurtulmuş olmasına rağmen yeni bir hapishaneye düşer ve kendini bir türlü toparlayamaz. Kurban psikolojisi, ve suçlama psikolojisi içinde özgür olduğunu sandığı yeni dünyada başka bir sınır oluşturur.

“Kimse yalnızken güçlü değildir” der Jack, annesine destek olmak isterken… İleriye ve ileriye giderken tek ihtiyacımız olan içsel kaynaklarda değildir aslında… Dışsal kaynaklara güçlere yani bizi seven insanların desteğine de ihtiyaç duyarız. Kurban psikolojine girmiş bireyler maalesef bu yardımları red ederek yeni bir cehennem oluşturmakta kendine…

Gerçek şu ki hayat her zaman adil değil… Her zaman mutlu olmak diye bir hastalıkta yok!.. Kimi zaman düşeceğiz, kimi zaman kalkacağız… Bazen kendi sebep olmadığımız sorunlar bile yaşayacağız!

“Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var” diyor ya şaiir…

Hepsinden bir şey öğrenmeye ve yol almaya devam edeceğiz…

Yola devam etmek içinse vedalaşmak o noktadan ayrılmak gerekiyor…

Ve geçmişte olduğun noktaya uzaktan bakmak… Ancak odanın dışında onun ne kadar dar olduğunu anlayabiliyorsun…

Hoşçakal beni üzen anılar, hoşçakal hatalarım, hoşcakal yanlış ilişkiler, hoşçakal sınırlarım, hoşçakalın…

Tuba Aydoğan 

Terapist/ Eğitmen

GARANTİ VERMİYORUM!

Sen de görseli tıklayıp, merak edip gelenlerdensen eğil eğil kulağına bir şey diyeceğim… 

Yazının devamını oku J

Aylar sonra kalemi elimize almanın tuhaf heyecanı içindeyken nereden başlayacağımı bilmemenin endişesiyle, bu kadar zaman yazmaya neden ara verdiğimi kısaca anlatmak mümkün olmasa da şöyle açıklayacağım…

Ülke olarak pek iç açıcı günlerden geçmiyoruz. Ne yazsak ne söylesek boş tabii ki… Tuhaf bir atalet kapladı hücrelerimizi, sinsi sinsi her yanımızı sarıyor. Tıpkı kanser gibi ve en kötüsü farkında değiliz. Ya da farkındayız da akışına bırakmanın son evresinde, yeni deneyler mi yapıyoruz? Daha ne kadar boğulmayabilirim hiç birşeysizlikten merakı mı bu bilmiyorum…

Kendimi hedef olarak koyduğum, “Ayda bir blog yazımı güncelleyeceğim” den bile uzaklaşmışım. Paylaşımlarım yavaş yavaş can çekişiyor, zihnimde ölüyor düşüncelerim. İnsan utanıyor, velhasıl işini yapmaya bile. Sevgili Gürse Birsel’in dediği gibi “Ülkede espri yapacak durum bırakılmadı”. Ben de ne düşünürsen kilo alırsın, ne yersen vermezsin yazmaktan el-aman hala gelmişim…

Sayfamdaki 25 yazımın, 7865 kez görüntülenmesi ise; ayrı bir mutluluk, bu ayki blog yazım sevgili takipçilerim ve danışanlarıma teşekkür için…

Şirket hattı telefonum çalıyor ve her zamanki gülen sesimle; “buyurun diyorum nasıl yardımcı olabilirim?”

Telefonun diğer ucundaki ses biraz çekinken ve hafif bir ses tonuyla;

- Ben sitenizi ve sisteminizi inceledim. Ben 10’larca diyet denedim, akapuntura gittim, spor yaptım.  Ama bir türlü kilo veremedim. Verdiysem de fazlasıyla geri aldım. Sizin sisteminizi denemek istiyorum anlatır mısınız?

(Aldığım telefonlarda yada yaptığım görüşmelerde danışanların neredeyse %99’u aynı şikâyetlerden bahseder.)

Dedi.

Bense ilk olarak biyolojik bir rahatsızlığı olup olmadığını, bir doktor kontrolünden geçip geçmediğini, kaç kilo olduğunu sordum ve daha sonra sistemi anlattım. Fakat bu kez soruların ardı arkası kesilmiyordu. Yaklaşık 30 dakika kadar telefonda konuşmuşuz. Ve 15. kez aynı soruya cevap veriyordum…

“Zayıflayacağımı garanti ediyor musunuz?”

Neyin garantisi bu diye sordum, ”Neyi ispat etmek istiyorsunuz kendinize, bak gene yapamadım, bu da olmadı demenin garantisi mi? “

Uzun bir sessizlik oldu ve teşekkür edip, telefonu kapattık.

Daha önce bu konudan hem dergilerde hem bloğumda, katıldığım televizyon ve radyo programlarında bahsetmiş olmama rağmen tekrar üstünden geçmekte fayda görüyorum…  Kilo tek başına biyolojik bir problem değildir. Her açıdan ele alınıp, incelenmesi ve kilo verememenin önündeki biyolojik, psikolojik sebeplere bakılmalıdır.

Bu sistem tam olarak siz deyin psikoloji, ben diyim bilinçaltı nedenlerine bakarak, kilo vermenizin önündeki engelleri tespit etmeye ve kaldırmaya yardımcı olur. Davranış değiştirmek için karşılıklı emek gerekiyor. Bunun da bir kısmının ayna nöronlarla alakası var. Ama bu konuyu başka bir yazıda anlatsam çok daha iyi olacak.

Peki neden emek harcamaya bu kadar imtina ediyoruz? Neden bir çırpıda tüm kilolarımızdan kurtulmak istiyoruz? Büyü ya da sihir neden bekliyoruz?

Bu konuyu birçok açıdan ele almak mümkün. Bense bugün toplumsal boyutundan biraz bahsetmek istiyorum…

Bir reklam filmi dönüyor. Beyazıt Öztürk oynuyor. Gazete manşetleri var 1 günde 15 kilo verin diye bir sür manşet var ve kahkahalardan yıkılıyor, kendisi yayın editörü olarak bu habere kahkahalarla gülüp tasdik ediyor. Bunun çok satacağını düşünüyor. Neden mi peki?

Satın alma kararımızı ne kadar mantıklı aklımızla veya entelektüel zekâmızla verdiğimizi düşünsek de çoğunlukla ilkel beynimiz bu kararlara etki eder ve bizim ruhumuz bile duymaz. Vücudumuzda birçok hayati fonksiyonu (Solunum, kalp, damar, sinir fonksiyonları) yönetirler. Ayrıca tehlikelerden ve acıdan kaçmak, üreme ve zevk alma faaliyetlerimizden de kendileri sorumludur. Kendileri pek bir başına buyruktur ayrıca bencildir de… Bencilliğinden mütevellit hayatta kalmaya ve sahibinin mi desem, kölesinin mi desem çıkarlarını göz önünde bulundurur…

Vücudun bir kilo alıp verme dengesi var. 1 haftada 15 kilo almanın öyle kolay olmayacağını bildiğin gibi bir haftada vermenin tabii ki mümkün olmayacağını, mantıklı aklımızla bilsek de ( Yağ aldırma, operasyon vs. hariç) fiyatı bilmem ne kadar eden, size garantili 1 haftada 15 kilogram verdireceği söylenen, o ürünü veya sistemi satın almamızın altında işte bu gerçeklik bulunuyor “Acıdan kaçmak” .

Reklam camiası da bunu çok iyi bildiği için çoğunlukla cinsel içerikli yada acıdan kaçma eğilimine yönelik reklamlar hazırlarlar.

Başarısızlıkta  bir nevi acıdır. Kimine göre çok, kimine göre az ama çoğunlukla büyük bir acıdır ve bu yüzden ya hemen kilo vermek için kolay olduğu söylenen sistemlerden faydalanmak ister veya “Garantili” olandan…

Denenmiş onca diyet onca beslenme programı, gene mi diyettesin soruları, bu defada mı olmadılar, bitmek bilmeyen mücadele, aç kalınan günler ve geceler gerçekten insani bezdiren ve bunu deneyimlemiş biri olarak söylüyorum oldukça acı verici bir süreç… Bundan korunmak için hazıra konmak istemek, olmadık yöntemlere başvurmak ve garanti istemekse gayet doğal…

Kendi adıma söylüyorum ki; bu sistem size öyle bir garanti vermiyor, veren olursa da arkanıza bile bakmadan kaçın.  Hele hiçbir şey yapmadan istediğiniz şeye sahip olacağınız bir sistem olursa!

Eğitim aldığım hocalarımdan biri şöyle derdi: “As bakalım tavana bir milyon dolar resmi ve her gece bakarak uyu bakalım ona, evren gönderiyor mu?” Eh ben de diyorum as bakalım ince fit bir manken resmi oraya iki seksen yatarak, o bedene gelecek misin? Burada parantez açmakta fayda var. Bilinçaltını motive etmek için görselliğe ihtiyaç vardır, hem ilkel beyinde görseli çok sever. Özellikle hedef kilonuzda bir resimle birlikte hedef kilonuzu yazacağınız bir yazıyı gözünüzün önünde bulundurmak, motivasyonunuz için oldukça faydalıdır. Ama iş bununla bitmiyor. Hedefi astım evrene mesaj yolladım, hayal de kurdum, niye hala ben aynı kilodayım? Eeee… yersen gecenin yarısında 1 kg dondurma aynı kiloda olursun…

Hikâyemiz burada başlıyor zaten, sevgili okur mesele o 1 kilo dondurmaya nasıl “Hayır” diyeceğiz?

Yine eğitimlerimden birinde Üstada sordum; “Hocam iyi güzel bu teknikleri öğretiyorsunuz, bize de mesele danışanların durup bu teknikleri yemek öncesi uygulamasında” demiştim.

Oda “ Bir zahmet uygulasınlar efendim” demişti…

Biraz çaba, biraz emek, biraz gayret gerekiyor… Aynaya baktığında, sağlıklı bir bedenin olmasını istiyor ve gelecek yılarda halen merdivenleri inip çıkabilme gücün olsun istiyorsan, az gayret lütfen…

Biraz daha bu konuda bilinçlenerek özellikle reklamlar konusunda daha dikkatli olunabilir. Hayatta hiçbir şeye emek harcamadan sahip olunamayacağını bilmek gerekiyor. Aldığın o fazladan 10 kiloya bile kolay sahip olmadın. Uykulardan kalkıp kalkıp yedin, belki gecenin bir saati dışarı çıkıp, o döneri hüpletmek için kaç km yol gittin! O tatlı krizleri için ne hamaratlıklar gösterdin! Birde hem almak için hem de vermek için dünya para harcadın!

Bedava peynir ancak fare kapanında olur! 

Tuba AYDOĞAN

Terapist

BENİM HALA UMUDUM VAR ( ORDU'NUN EN GÜZEL SESİ TURNASUYU KIZ ANADOLU LİSESİ)

Seyyah olmak için şehirler, ülkeler mi gezmek gerekir yoksa gönüller mi diye çok düşündüğüm olmuştur. Hangisinde ruhumu, zihnimi daha çok doldurabilirim veya?

Sonunda buldum cevabımı…

Hem de Ordu’nun küçük bir köy okulunda…

Bir sesle irkiliverdim sabah görebildiğim hiç bir şey yoktu, gecenin koyu karanlığıydı çünkü şehre varışımız. Pencereyi açtığımda sislerin arasından rengi griyle yeşil arası bir deniz, üstünde martılarla selam çakıyordu. Seremoni onlarınkiymiş. Şehir insanları böyle sabahlara uyanınca dengesi şaşıyor velhasıl… Mutluluk dozunu ayarlayamıyorsun, bina yığını betonlar arası uyandığımız toz kokulu sabahlar sonrası…

İlk şok dalgasını hafif yaralı atlatmıştım…

Dışarı çıkınca ikinci şok dalgası seni bekliyor oluyor. Yer mavi gök yeşil. Başını kaldırdığında yemyeşil dağlar selam ediyor sana bu kez.  Kanatlarım olsa istediğim nadir anlardandı yeşilden maviye süzülürken zihnimde…

Bir hayal peşine düşmüştük biz zaten ve hayalimiz için aracımıza binip otele yarım saat mesafe de olan Turnasuyu Kız Anadolu Lisesine ulaştık.

Aman tanrım kesin ben yolda uykuya daldım ve uyandığım yer Hogwarstı ve birazdan bizi Dumbledore karşılayacaktı. Bu nasıl bir okul yemyeşil dağların eteğinde, çimenlerin üstünde biz yanlış bir okula geldik diye düşündük. Büyülendim tek kelimeyle aşırı doz oksijenden nefesim kesildi. İki gündür uykusuzluğun verdiği o kafa bulanıklığı bir anda gitti sanki daha net görüyordum, daha net duyuyor ve daha net hissedebiliyordum her şeyi.  İşte bu muhteşem okulun muhteşem çocuklarıyla buluşma anımızda gelip çatmıştı… Burası bir kız okuluydu ve yatılı bölümü de mevcuttu. Sahneye çıktığımda uzun zamandır heyecanlanmadığım kadar heyecanlanmıştım inanmıyordum çünkü bu kadar güzel çocuk nasıl bir araya toplanabilirdi ki? Hepsi öyle pür dikkat nefes almadan dinliyorlardı.

Victor Hugo ünlü Fransız yazar 15 yaşında iken matbaaya gider ve sahibine elindeki tekstleri verir. Adam;” Bunlar beş para etmez” der. Hugo’da; “Çok yazık ben sizinle anlaşıp gelecekte basılacak olan kitaplarımın da basım haklarını size verecektim “ der. Dediğimde gözlerinde ki ışık bir kat daha artıyordu .  “Saydıcılar” vardır hayatta bir de “rağmenciler” ve hikayeyi “rağmenciler yazar dediğimde ise  umudun pırıltılarını görüyordum  yüzlerinde… 2 saate yakın konuştuk konuşmacılar ve hepimizi pür dikkat dinleyip heybelerine alacaklarını aldılar. Sormak istedikleri eminim çok şey vardı, karelere sığmayacak kadar mutluluk pozları verdik iç içe gülümseyerek. Ama asıl hikaye bundan sonra başlıyordu…

Hogwardas doğasında bir  yer fakat şato değildi ne okul ne de yurt… Hatta okulun fiziki şartları ve yurdun fiziki şartları çokta iyi değildi. Okulun büyücü hocaları vardı Bir müdür, Müdür Yardımcısı ve Rehber öğretmeni birde dostları… İmkansızlıklara “RAĞMEN” okulu yaşanılası hale getirmek için gecesini gündüzüne katan büyücülerdi bunlar… Bir rehber öğretmen düşünün mesai saati kavramı  olmayan, evi okulun içinde kapısı her dakika okul öğrencilerine açık. Çocuklar biraz daha fazla test çözebilsin diye otogarlarda yatan, sırtında koli taşıyıp çocuklara deneme sınavı yapan… Daha fazla test alabilmek için kitapçılarda hamallık yapıp karşılığında ücretsiz test alan. Dershaneye gidebilmesi için çocukların ücretsiz eğitimler yapıp karşılığında onları dershaneye gönderen,  uzak yakın ulaşabildiği her yere ulaşmaya çalışan ve okul için bir şeyler yapılmasını sağlayan. Aman bize ne mezuniyetten demeden, çocukların cübbelerini keplerini ayarlamaya çalışan,  bu yolda peşine yanına yoldaş toplayan bir büyücü bu. Gece toplaştık biraz kızlarla bu büyücünün evinde , “Hayaliniz Ne” dedim.  Çoğu öğretmen olmak istiyordu ve yardıma muhtaç öğrencilere destek olmak istiyordu. Öyle hikâyeler vardı ki ve öyle güzel inciler… Pamuklar içinde sarıp sarmalayıp, her türlü imkanı ayağına serdiğimiz şehir bebelerinin “ama bunun 6s çıkmış benim ondan yok” şımarıklığından çok uzakta, müthiş bir olgunluk ve erdemle, saygıyla duran ve iyilik tohumu ekilen melekler vardı…

Her çocuk başka bir hikaye o okulda, bunları bu satırlara sığdırmak zor gibi ve bazen sözün bittiği yere gelir cümleler “NE DESEM LAF DEĞİL”…

Şehir turunda dinlediğim hikayeler, tatdığım lezzetler, gördüğüm güzellikler bir seyyahın  dünya gözü notları ama onlarda ruhumu doyuran bu güzel hikaye kadar lezzetli ve muhteşemdi…

Muhakkak teleferiğe binmelisiniz , kıymalı yumartalı pide yemeli, salepli dondurmadan tatmalı ve levrek buğlamaya ekmeğinizi banmalısınız, Yason koyunda nefes almalı, turşu dünyasında denize kadeh kaldırmalısınız….

Aman be ne abarttın sende diyen olursa iki çift laf edeyim sözün bitiminde…

Kötülüğün, taciz ve tecavüz haberlerinin her gün sayfalarımıza düştüğü bu günlerde, bir kereden bir şey olmazların bulantısını midemizde hissettiğimiz bu günlerde, eğitimin her gün yozlaştığı  ve yobazlaştırıldığı zaman diliminde, yardım yapmayı dergilere poz vermekle karıştırıldığı şehir hayatımızda, egolarımızın çarpışıp, şahlandığı sosyal ortamlarda bu güzellikleri duyurmaya ve anlatılmaya daha çok ihtiyacı var… Kötülük hızla yayılıyor, hem öyle çabuk ki... Belki bu hikâyeler anlatıldıkça değişir bir şeyler…

Kocaman bir umut yeşerdi yüreğimde bu seyahat sonunda ve cevabımı bulmuştum, seyyah olmak için şehir gezmeye ihtiyaç yoktu en büyük seyahat insan yüreğineydi… Ve bunu o okulun öğretmenleri, eşleri, ve dostları çocukların gönüllerine ulaşarak yapıyorlardı…

Yaşar Kemal’in dediği gibi iyi insanlar iyi atlara binip gitmemişler ve hala umut var…

Güzel gönülleriyle ışık saçan Turnasuyu Kız Anadolu Lisesi Öğretmenlerinden Mehmet Tikenoğlu, Lokman Uzunçakmak, Kazım Yünden’e ve Saygıdeğer eşlerine, her fırsatta okulun dertlerine koşan Klinik Psikolog Ömer Ayyıldız’a ve Eşlerine, Bütün olanakları bize sağlayıp harika bir projenin gerçekleşmesine vesile olan Seyev Vakfı Yönetim Kurulu Başkanı Seda Yekeler ve ekibine ve bizi canı gönülden dinleyen o güzel öğrencilere binlerce kez teşekkürler…

Şemsin dediği  gibi…

Bir şey yap güzel olsun…

Çok mu zor?

O vakit Güzel bir şey söyle…

Dilin mi Dönmüyor?

Öyleyse güzel bir şey gör veya güzel bir şey yaz…

Beceremez misin?

O zaman güzel bir şeyle başla.

Ama hep güzel şeyler olsun…

Çünkü her insan ölecek yaşta…

Biz yola güzel şeyler OL’sun diye çıktık, öylede OL’du…

Ve daha olması dileğiyle…

Sevgilerimle

Tuba Aydoğan

Terapist/ Eğitmen

GERÇEK MUTLULUK

Hücreler Gerçek Mutluluk ile Sahte Mutluluğu Ayırd Ediyor?



Bir çok insan, hayatında mutlu olmak ister. Mutluluğu yakalayabilmek için de çeşit çeşit şeyler yapar. Kimi boğaz kenarında güzel bir yemek yediğinde mutlu olur, kimi de bir hayır işi yaptığında…

PEKİ, BU MUTLULUKLARDAN HANGİSİ GERÇEK?

Bu sorunun yanıtını, “her ikisi de gerçek” diyerek verebiliriz. Ancak, hücrelerimiz bizimle aynı fikirde değil.Birleşik Devletler’deki Kaliforniya Üniversitesi ile Kuzey Karolina Üniversitesi’nin işbirliği altında gerçekleştirilen bir araştırmaya göre; hücrelerimiz bu olaylardan sadece bir tanesini gerçek mutluluk olarak algılıyor.

Yapılan araştırmada, hücreleri yakından inceleyen bilim adamları, her iki duruma karşı, bağışıklık sistemimizdeki hücrelerimizin verdiği tepkiyi incelediler ve hiç beklemedikleri bir sonuçla karşılaştılar.

Araştırmaya göre, güzel bir pasta yemek, iyi bir tatil yapmak, güzel elbiseler giymek ya da hoş bir arabaya binmek insanları yanlız o an için mutlu edebiliyor. Bilim adamları bu hissi, mutluluk değil, “anlık tatmin” olarak yorumluyor.

Aç bir kimseye yardım etmek, ihtiyacı olana yardımda bulunmak, hayır işleri yapmak ise; uzun vadede hücrelerimiz üzerinde son derece pozitif bir etkiye sahip. Nasıl mı?Bir amaç uğruna yaşamak, hücrede bulunan kronik stresle ilgili genleri büyük ölçüde azaltıyor. Kısa süreli mutluluk anlarıysa, hücredeki stres genlerini arttırdığından, romatizmaya, kalp hastalıklarına neden oluyor ve stres kökenli hastalıklara karşı bağışıklık sistemimizi çökertiyor. Böylece, kendilerine bir amaç edinenler, hem mutlu hem de sağlıklı; bir amacı olmayan ve anı yaşayanlar ise hem mutsuz hem de sağlıksız oluyor.Kaliforniya Üniversitesi’ndeki araştırma ekibinin lideri Barbara L. Fredrickson, elde ettikleri sonucu şöyle tarif ediyor:

“Günlük aktiviteler kısa süreli hazlar sağlasa da; uzun vadede negatif fiziksel sonuçlar doğuruyor. Hücresel düzeyde bakarsak, vücudumuzun tepki verdiği tek bir mutluluk türü var; o da bir amaç uğruna yaşamak ve o amaca bağlı olmak”

Kuzey Karolina Üniversitesi’nin internet sitesi üzerinden yayınlanan araştırmanın sonucuna göre, manen doyucu işlerle meşgulseniz, ne sizin ne de hücrelerinizin mutsuz olması imkansız… 

Ancak, tek arzunuz güzel bir yemek, lüks bir ev, pahalı bir tatilse, kendinizi mutluymuş gibi hissedeceğiniz anlar yanlızca yemeğinizi yerken, evinizi satın alırken ve tatildeyken geçirdiğiniz anlarınızla sınırlı olacak. Yemek ve tatil bittikten sonra ise; bu “tatmin bulma” hissi ortadan kalkmış olacağı için, bıkkınlık ve sıkılma başlayacak; depresyon ve stres baş gösterecek.Görünen o ki, hayatlarında uzun vadede mutluluğu yakalamak isteyen ve sağlıklı bir yaşam sürmek isteyenler için mutluluğun anahtarı, “anı yakalamak”ta değil; gerçek bir amaç uğruna yaşamakta saklı.

Kaynak: University of North Carolina at Chapel Hill (2013, July 29). Human cells respond in healthy, unhealthy ways to different kinds of happiness.

OTUR SINIFTA KALDIK! EBEVEYNLİKTEN...

      Bundan 10 gün kadar önce Bursa’da 13 yaşındaki küçücük Berrin’in intiharıyla sarsıldık çoğumuz. O gün bugündür zaman ayırmaya çalışıyordum bu yazıyı yazabilmek için, kısmet bu geceyeymiş. İntihar sebebi TEOG gibi ne olduğunu hala tam çözemediğimiz bir sınavdan istediği notu alamamasıydı. Bu buz dağının görünen tarafıydı görünmeyen kısmıysa eminim çok daha fazlaydı ve bunu burada tartışmak ya da yazmak hem ailesine hem onun o minicik küçük yüreğine saygısızlık olur. Yine de içimdeki isyan ateşini sonuna kadar yaktığı bir gerçekti…

   Sınav sistemi ülkemizin acı bir gerçeği, üstelik etki alanımızın da dışında. Ve daha ilköğretimde başlayan bir maraton haline geldi. Ebeveynler çocuklarını bu maratondan üstün başarıyla çıkarabilmek ve hedefi tam 12’den vurabilmek için hem maddi hem manevi çabalıyor ama en önemli olan şeyi; “çocuklarını ıskalıyorlar!”

  Evet ıskalıyoruz sevgili okur, tıpkı başarı bağımlılığımız yüzünden kendi hayatımızı ıskalayıp zindan ettiğimiz gibi çocuklarımızı da ıskalıyoruz. Ben uzun zamandır öğrencilerle çalışıyorum, daha hiç hocam ben sizle çalışmak istiyorum çocuğuma sınav döneminde nasıl ebeveynlik yapmalıyım bunun için koçluk seansı yapalım diyen olmadı!

 70 ve 80 kuşağının çocuk yetiştirmekle ilgili ciddi bir sıkıntısı, var laf aramızda kalsın. Biz hayatı tırnaklarımızla kazan bir nesildik. “Ooo annem babam bana bu kadar destek olsa Profesör oldurduk” diyen bir nesil. Aman benim çektiğimi evladım çekmesin, her şeyi tam olsun en güzel okulda okusun en çok para kazandıran mesleği yapsın, en başarılı o olsun, gitar çalsın, piyano dersi alsın bale yapsın, en az 3 dil çok iyi bilsin, saygılı olsun, harika olsun bende az daha övünüp egomu şişireyim.  Sonuç? Sonuç; mutsuz, tatminsiz, bağımlılıkları yüksek düzeyde, 18 yaşında ama hala nerdeyse yemeğini annesi yediren ya da onun yerine karar veren bir gençlik… “Hocam amma da yaptınız” dediyseniz lütfen etrafınıza bir bakınız! Benim derdim gençlikten değil, benim derdim ebeveynler!

Çocuğunuzu ne kadar tanıyorsunuz ya da kendinizi? O zaman önce çocuğunuzu tanıyın! Yanlış çiftçilik yüzünden bu haldeyiz önce araziyi tanımak şart. Hiç killi toprakta buğday yetişir mi? Biz ısrarla yetiştirmeye çalışıyoruz. Geçen yıl bir okulda yaptığım çalışma sırasında öğrencilerden bir tanesi;

“ Hocam ben müzisyen olmak istiyorum ama ailem istemiyor ve FM okumak istemiyorum”

 deyip ağlayarak yanıma gelmişti. Ve bu öğrenci tam beş enstrüman çalabiliyordu.  Ona hayallerinin peşinden gitmesini ama bir taraftan da eğitimine devam etmesi gerektiğini anlattım ve bu yıl ünlü bir isimle düet yapma şansı yakaladı. Toprağını iyi bil yoksa buğday beklerken elin boş da kalabilir. Üstelik artık yüzlerce yetenek ve ilgi testleri ya da mizaç testleri var.

Gerçekleri kabul edin. Çocuğunuzun kapasitesi, sınav gerçeği, sistem, bunlar sizin etki alanınızda değil! Daha iyi ne yapabilirsinizi konuşun ama her şeyi değiştirmek elinizde olmayabilir bunu fark edin!

Onun bir birey olmaya çalıştığını kimliğini kazanmaya çalıştığını hatırlayın ve ona saygılı olun. Olgunlaşması için fırsat verin ve daha küçük yaşlardan başlayarak ona sorumluluklar verin. Korkmayın yapabilir!

Hedef senin mi onun mu? Kendi hedefinizi ona dayatmaya çalışmayın.

Her birey özeldir onu kimseyle kıyaslamayın kardeşiyle bile!

Hedef belirleyin ama kendi yapamadığınız hedeflerinizi değil!

Hatalardan ders çıkarmayı öğretin neden yaptın diye suçlamaktan ziyade şu üç soru hayatınıza yön versin; Ne oldu? Ne öğrendim? Şimdi ne yapmalıyım?

Anne ayrı akort, baba ayrı akort yapmaya çalışmasın ki düzgün sesler çıksın. Aynı dilden konuşmaya çalışın!

Ödül ceza sisteminde havuç sopa yerine kazan kazan politikası uygulayın!

Sevgili anneler babalar! Bizim kuşak diye bir şey yok bizim zamanımızda diye giriş yapılan cümleler onları iğreti ediyor. Şimdi uzay çağındayız sen 2 yaşında agu demeye çalışırken onlar pc tablet kullanıyor! O kadar uyaran var ki dikkatlerini toplamak oldukça zorlaşıyor.

Yapmasını istediğin şeyi önce sen yap, yapmamasını istediğin şeyi önce sen bırak.

Bol bol takdir edin, özgüvenini geliştirmeye yönelik olumlu tutum alışkanlığı kazanın ve kazandırın.

Suçlayıcı, yargılayıcı, onun kimliğine zarar verecek söz ve tutumları derhal bırakın.

Ciddi iletişim sorunları için uzmanlardan destek alın çocuğunuzu psikoloğa ya da terapiste götürmek utanılacak bir şey değildir. Aksine farkındalık gerektirir.  Ama daha yüksek not alsın diye değil!

Zaman ayırın onlara eğer doğru ürünü almak istiyorsan onla ilgileneceksin ürünüm çürümesin dersen tabi, doğru zamanda doğu suyu vereceksin, yanlış otlardan temizleyeceksin!

Birde çok seveceksin koşulsuz seveceksin başarılı olduğu için değil, uslu olduğu için değil sadece sizin çocuğunuz olduğu için kendi olduğu için seveceksiniz!

Ve Cibran’ın da dediği gibi;

Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil, 
Onlar kendi yolunu izleyen Hayat'ın oğulları ve kızları. 
Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler 
Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller. 
Onlara sevginizi verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil. 
Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır. 
Bedenlerini tutabilirsiniz, ruhlarını değil. 
Çünkü ruhlar yarındadır, 
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz. 
Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları 
Kendiniz gibi olmaya zorlamayın. 
Çünkü hayat geriye dönmez, dünle de bir alışverişi yoktur. 
Siz yaysınız, çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar. 
Okçu, sonsuzluk yolundaki hedefi görür 
Ve o yüce gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar. 
Okçunun önünde kıvançla eğilin 
Çünkü okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar 
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.

Bunları da  hatırlayacaksın!

Sevgimle…

Tuba AYDOĞAN

Terapist/Öğrenci Koçu